ben...
Atinalı değilim,
ne de tİmOn...
kursakta
bırakmak,
bana
en inançsız yanımdan
yine de dokunur...

değilim...!
ama..
giderken ben,
kalacağımı bildiğince rahat
olanlara gülümsüyor,
lafını pandik gibi
bir ergenlikte sokuşturanlara söverken...
veda busesi diyenlere,
ancak bir hüzün
perdesini
aralayamadan bakabiliyorum...
benimle "son bir kez"
demekteysen..
bırak kalsın...
en azından "don bir kez"
kalıbına ihanetim olsun
inanmadığım günahlara
inat!...

ben senin
saklı odandan
bir kitap çaldım..
yerine
satırlar koydum
zaman boyu...
bırak..
kalsın..
istemem..!
en çok bu yaralar..
anla!
istemem!..
busen sende kalsın
ben,
bütün anlaşılıp da
anıştırılamayanlar adına
sırıtırım...
profili iyi olan gülümser,
sırıtanlar sa yalnızca
yere bakarken güzeldirler..

"son sözler yalnızca..." ben bir ak sakallı dede bildim!...
ona inandım!...
ondan...
yok,
son söz
henüz yok!...


eyvallah!...