...

unuttuğun
bir bükülü
sayfan kalmıştı...!

düşümde
çevirsem de,
anlamadığınca
soğuk,
elinin tersi öylesine
öğütlerine,
canımın yanığı
ayna köşesine,
hiç birine!
o sayfada kalıyordu...

ben
yüzüne
gömülüp
tarçın kokuyordum,
sen,
yalnızca bir kez
o ışıklı yolda
baktığınca
öpüyordun
ömrünü
kilitlerken
dübeli
tutmayan
o yanının
naftalini uçuyordu...
sen,
mutlu kal diliyordum


uyurken
gözlerimi yumduğum
şiirin
çerçevesini ters çevirdim.

koca koca taşları bağladım
o sayfa ucuna
düşümde ben,
bir çınar boğuldu...


.
kolay mıydı bari?
soğuk bir gülümseme
ne kadar kolaysa...