uykuluk

bildiğim bütün öğütleri,
unuttuğum yaz çiçeklerini,
hatırsız bilyeleri,
mezar yemenilerini,
yazı erteleyen çiseleri,

dakikası
gamze çürüğüne dönüşen
b-eklediğim
zamanı,

gündüzü
yalnız komayan
akordiyonuyla,
bakışı urgan
boşnak kızın yaşını,

ömrü açık yaranı,

descartes yanılır
belki diye
parmaklarımı,

karşı apartmanın
gözlerini kırpıştıran
pencerelerini
imrenerek,
deliliklerimi
sayıyorum.


sonra

yine

ömrü açık yaranı,
ömrümüze açılanların
inadına
yamadığımız
çitinden atlatıyorum

geriye
kalanları,

söylemedin,
gitmedi,
hatırı kaldı,
öyle demek istemedi,




sayıyorum!

uyumak
böyle zor olmamalı...