aN_La...

Dokunurum

her dem sana da,

anla

yüzüm kalır.

acı döller kurutmuş

beşiğinde,

nenem yok.

mihr-ü mahım oldun

bilmeden ben,

ben bilemeden

sen, kulağıma

üflenmiş söz

anla…

konuşmak mıdır

söylemek hep?

yüzün bükme şimdi,

müphemlik kalsın

tarih öldü bilenlere!

kelimelerimin,

çentiğine merhem yerine,

nasır olmasından korkarım!

yüzün mahremdir ya şimdi

kısır “hulk”ta,

bilmez düşmeyi de zaman,

hep bir “denk gelemeyiş”,

hep bir “ertelenen bekleyiş” olarak kalır.

işte bundan,

sahihliğimin,

hadsizlik olmasından

korkarım da

örtünür kelimeler.

yüzün çarpınca yüzüme,

eşsesin olunca

atan yanım,

anla ki ben

pir-ü pak

bir sızıolur

kalırım.

                                                                                                               

“…ama ilk günahtan sonra tanrının kelamı toprağı lanetleyince doğanın görünümü tümüyle değişir. Doğanın öteki dilsizliği başlar; işte doğanın kederinden söz ettiğimiz zaman kastettiğimiz budur. … Doğa yakınacaktır. Ama yakınmak, dilin en güçsüz, en farklılaşmamış ifadesidir; neredeyse duyusal bir soluktan ibarettir; yalnızca bitkilerin hışırdadığı yerde bile daima bir yakınma duyulur. Doğa dilsiz olduğu için yas tutar. … Doğayı dilsiz kılan, onun yasıdır.”    

                                                                                                _ w.benjamin, “Son Bakışta Aşk”…

4.12.2012/aNkArA